Prolog

Dead Silence - Billy Talent

19 grudnia, 1989, Bonville

Dym wdzierał mu się do płuc, oczy łzawiły i piekły tak bardzo, że zasłaniające usta dłonie były zmuszone co jakiś przecierać je natarczywie, wywołując jeszcze więcej bólu. Rozglądał się rozpaczliwie, jednak gorąco na skórze, tak uporczywe, nie pozwalało mu skupić wzroku na czymkolwiek na dłużej niż kilka sekund. Jedyne, co rejestrował, to rozdzierający krzyk Audrey -  schowanej tak dobrze, że schronienie to doprowadzi ją do niechybnej zguby. 

Ponownie ruszył przed siebie, lecz przez wylatujący spod szpar pod drzwiami dym szybko stracił orientację. Nie potrafił pozbierać myśli, które wydawały się krzątać po jego głowie niczym spróchniałe, wielobarwne liście targane przez jesienny wiatr. Problem w tym, że tych nie dało się odróżnić od siebie chociażby kolorem czy kształtem. Każda pozostawała ulotna, chwilowa i niezrozumiała. 

Miał ochotę wyć z rozpaczy, jednak ból w gardle i płucach skutecznie mu to uniemożliwiał. Krzyk Audrey wydawał się dobiegać jak z daleka, niknąc coraz szybciej wśród skrzeków płomieni trawiących coraz bliższe obszary. 

Nagle zdał sobie sprawę, że nie ma zamiaru uciekać przed śmiercią. Niech ogień odzieje go w własnoręcznie utkany garnitur, niech jego zamglony już wzrok przekształci w ostatni hymn szaleństwa. Niech świat przestanie istnieć, bo i Audrey już nie ma. 

Jej krzyk powoli zaprzestał domagać się o jego uwagę. On starał sobie wmówić, że po prostu się zmęczył niesukcesywnym nawoływaniem; wszystko, byle uciec od obrazu topiącej się skóry, tak błędnie przypominającego wosk palącej się świeczki.

Zawył żałośnie, nie bacząc na wżerające się w plecy gorąco. Chciał zatracić się w nicości, chciał się w niej pogrążyć i zapomnieć o swoim nic w tej chwili nieznaczącym istnieniu. Może i by się udało, gdyby tylko czyjś dotyk nie sprowadził go z powrotem na ten padół łez. 

Nie poruszył się. Miał nadzieję, że ten ktoś po prostu sobie pójdzie, dzięki czemu mógłby pozostać sam na sam ze swoją rozpaczą. Niestety, po chwili poczuł, jak ktoś z wysiłkiem podciąga go na plecy.

Chciał krzyczeć, chciał dołączyć do Audrey, jednak marzenie to wydawało się poza jego zasięgiem. 

Poczekaj, Audrey, powtarzał sobie jako pociechę. Jeśli to nie ja wyjdę ci na spotkanie, to to będziesz ty. 

Witajcie serdecznie na Martwych Przed Świtem! W folderze mam już 2 rozdziały i początek 3, więc nie powinniście się przejmować. ;) Wszystkie słowa napisane kursywą są względne. Może to być i kobieta, i mężczyzna.